Յոթ տարի հողի տակ թաքցված խնդրակատար ավետարանը` «Շուրիշկանի ավետարան»-ը
- Lilit
- Feb 9
- 1 min read
Հայոց պատմության մեջ բազում վկայություններ կան փրկության ուղի անցած ավետարանների ու ձեռագիր մատյանների մասին, որոնցից է «Շուրիշկանի» հրաշագործ ավետարանը։
«Շուրիշկանի ավետարան»
Ավանդազրույցը պատմում է, որ «Շուրիշկանի ավետարան»-ը, որ հայտնի է նաև «Պապ», «Կարմիր», «Սուրբ Բարսեղ Կեսարացի» անուններով, գրվել է 1498թ․ Վանի Քաջբերունի գավառի Ասպիսնակ գյուղում։ Պատվիրատուն Թուրուանդ իշխանն է, գրիչը՝ Բարսեղ քահանան։
Հայերի 1603-1604թթ. բռնագաղթի ժամանակ Ավետարանը տեղափոխվում է Պարսկաստանի Փերիա գավառի Շուրիշկան գյուղ՝ Սբ․ Բարսեղ Կեսարացու վանք: Հնարավոր վտանգներից պաշտպանելու նպատակով Ավետարանը թաղում են հողի մեջ։
«Շուրիշկանի ավետարան»
Որոշ ժամանակ անց հողատակ թաքստոցից աղբյուր է բխում՝ գոյացնելով լճակ: Սուրբ գիրքը դուրս է բերվում է միայն յոթ տարի անց՝ մնալով գրեթե անվնաս։
Երեք ու կես դար անց՝ 1973թ-ին, մեծ ոդիսական ունեցող «Շուրիշկանի ավետարան»-ը հայրենադարձ Ներսես և Մատթեոս Ծառուկյանները նվիրաբերում են Մատենադարանին։ Այդպիսով, միջնադարյան մշակույթի գանձարանի նմուշից ճառագող լույսն ու զորությունը փոխանցվում է սերնդեսերունդ։
Ավետարանը հավատացյալների շրջանում հայտնի է իր խնդրակատար-ախտահալած համբավով:
«Շուրիշկանի ավետարան»
Ավանդույթի համաձայն՝ յուրաքանչյուր Զատիկին հաջորդող կիրակի՝ Կրկնազատկին, ուխտավորների մեծ թափորի ուղեկցությամբ Մատենադարանից տարվում է Արագածոտնի թեմի Մուղնու Սբ. Գևորգ եկեղեցի, որտեղ պահվում է մինչև ուշ երեկո։
